හාමුදුරු තාත්තා...
අපි නොහිතුවට ඉරටත් තියෙනවා හිතක්.
ඉර පායෙන්නෙ හෙමිහිට .ඉස්සෙල්ලා ඉර හොරාට බලනවා සැගවිය යුතු යමක් තියෙනෙ ගෙවල් ගැන.එහෙම ගෙවල් වලට එලිය වැටෙන්නෙ අඩුවෙන්.ඉරේ තරහක් නෑ... සැගවිය යුතු දේවල් ගැන වැරැද්දක් හිතන්නෙත් නෑ.ඒත් ඉර කැමති නෑ ලෝකයෙන් සැගවිය යුතු දේවල් කුහක හිත් තියෙන හිනාවෙන්නම බලාගෙන ඉන්න මිනිස්සුන්ට පෙන්නන්න.
පන්සලක් තිබුනා ඉර අඩුවෙන්ම ආව ගිය.
බෞද්ධාගමිකයෙක් විදියට හැම පෝයටම පන්සල් යන පුරුද්ද මට තියෙනවා.මේ කියන්නෙ මමපෝයට යන පන්සල ගැන නෙමෙයි වෙන පන්සලක් ගැන. බෝධිය,චෛත්‍ය ,බුදුගෙය හැම පන්සලකම මූලික ඇවසිතා සම්පූර්ණ කරමින් පිහිටනවා.පිහිටන තැන විදිහ පොඩ්ඩක් වෙනස් වෙනවා.ඒ වෙනස පන්සලට ආවේනිකත්වයක් එක් කරනවා.
හාමුදුරුවෝ සිවුරෙ පට හදමින් ආවාසගෙයි ඉදලා බුදුගෙය පැත්තට ඇවිද්ගෙන ආවා.සිවුරෙ කහ පාටට ඉර එලිය පොඩ්ඩක් වැටිලා තද කහ පාටට පෙනුනා.
"තතා....තතා...."
පුන්චි කලිසම් පොඩිත්තක් ආවාසගෙයින් එලියට බැස්සා.කලිසම් පොඩිය හරි පිරිසිදුවට පෙනුනා.කමිසයක් තිබුනෙ නෑ.පුන්චි බකලයක් එක්ක ඇවිදගෙන ආපු කලිසම් පොඩිය සිවුරු පටේ එල්ලුනා. හාමුදුරුවො වචනයක්වත් නොදොඩා බුදු ගෙය පැත්තට ඇවිදගෙන ගියා.ඉද හිට සිවුරුපොටේ එල්ලිලා එන පොඩි එකා දිහා ආදරෙන් බැලුවා.මල් ආසනේ මතුපිට හිස් බවක් තිබුනා.ඉද හිට පන්සලට එන ඩින්ගිරි මැණිකා උපාසිකා මාතාව ඇරුනුකොට වදින්න පුදන්න පන්සලට ආවගිය කෙනෙක් නෑ.හාමුදුරුවො බුදුගෙය ලග තිබුනු ඉද්ද ගහෙන් මල් දෝතක් නෙලලා මල් ආසනේ මත තියුවා. ගාථා ඔක්කෝම කියලා වදිනකල් කලිසම් පොඩිය සිවුර ලගින් ඉදගෙන හිටියා.
"ඒ හාමුදුරුවො කසාදත් බැදලලු.කේන්දර බලන්න ගිය දවසක තමයි දැකලා තියෙන්නෙ. ගෑනු කෙනෙක් ආවලු පොඩි එකෙක් වඩාගෙන .පොඩි එකා තාත්තෙ කියලත් කියුවලු ඊටපස්සෙ පන්සල පැත්තෙවත් ගිහින් නෑ.කේන්දර බැලුවෙත් වෙන කෙනෙකුට කියලා."
සිවුර පෙරවූ පමණින් මිනිස් හැගීම් චර්යා රටා වෙනස් නොවේ.කායික මානසික සoවරය ඇති කරගන්නට සිත නම්වූ කුපිත සත්වයා පාලනය කරන්නට අප හිතන තරම් ලේසි නොවේ. ඉතාමත් සැහැල්ලු හිත් සහිත ගිහි මිනිසුන් දැක ඇත්තෙමි.ඔවුහු භාවනා නොකරති.සමහරු පන්සල් යන්නේද අවාරෙටය.නමුත් ඒ හිත් පාලනය කල හැකිය.ඒ සoසාර පුරුද්දය.
කොහොමටත් මම ඉර එලිය අඩුවෙන් වැටුනු කහපාට සිවුරෙ වැරැද්දක් දකින්නෙ නෑ. මාර්ග පල නොලබපු මිනිස්සු අතින් වැරදි සිද්ධවෙන්න පුළුවන්.තමන් තාත්තා වුන දරුවෙක් ලෝකෙ කොහේ හරි ඉන්නවා නම් තාත්තා කෙනෙක් නැතුව හැදෙනවට වැඩිය තාත්තා කෙනෙක් ඇතුව දරුවා හදන එක තාත්තගෙ යුතුකමක්.වගකීමක්.තමන්ගෙ දරුවො තමන්ගෙ නෙමෙයි වගේ ඉන්න ගිහි මිනිස්සුන්ටත් ආදර්ශයක්.
මිනිස්සු හරි දස්සයි කතන්දර හදා ගන්න.හිත් ඇතුලෙ.තමන් කැමති හැටියට.තම තමන් ජීවිතය දකින විදියට .තමන්ට රසවත් විදිහට.
මම කැමතියි ඒ පුන්චි කලිසම් පොඩිත්ත හාමුදුරුවන්ගේ සහෝදරියකගෙ දරුවෙක් විදියට දකින්න.ඒ උන්වහන්සෙගෙ සහෝදරිය විදියට දකින්න. ඒත් එහෙම කලාම කතන්දරය රසවත් වෙන්නෙ නෑ.අපි ඇත්තටම නිවැරදි කතාව දන්නෙ නෑ.නොදන්නා කතාවකට අටුවා ටීකා එකතු කරනවා.
හාමුදුරුවො හදිසියේ සිවුරු ඇරලා කියලා දැනගෙන අපි ආපහු කේන්දර බලන්න එහෙටම ගියා.ටයි කෝට් දාගෙන හාමුදුරුවො කේන්දර බලනවා.කෙන්දරේ බලලා ඉවර වුනාම
"බොහොම ස්තුතියි හාමුදුරුවනේ" කියලා මට කියවුනා..
"සමාවෙන්න මට වැරදුනා"
"කමන් නෑ නෝනා... බොහොම දෙනෙක්ට ඔහොම වරදිනවා" (ඉස්සර )හාමුදුරුවෝ ශාන්ත සිනාවක් පාමින් කියුවා.
No comments:
Post a Comment